เคยมีคำโบราณ เคยกล่าวไว้ว่า“มีผู้สูงอายุอยู่ในบ้าน เหมือนมีสิ่งล้ำค่า”
บ่อยครั้งที่เรามักจะใส่ใจคนนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้านทั้งให้ความสำคัญ
และใช้เวลาอยู่กับคนนอกบ้านมากกว่าแต่กับคนในบ้าน กลับ “ละเลย”
ความรู้สึกเขาไปซะอย่ างงั้นอาจจะเป็นเพราะ “ความเคยชิน” ที่คิดว่า เจอกัน
อยู่ทุกวันเดี๋ยวค่อยดูแลจึงทำให้เราเลือกที่จะเมินเฉยต่อคนในบ้านไม่ต้อง
รีบร้อนที่จะทำอะไรให้ท่าน
เพราะกลับมาบ้านก็ยังต้องเจอกันอยู่แต่คุณกำลัง ลืมอะไรไปอยู่หรือเปล่า
“พ่อแม่” ไม่ได้มีเวลาอยู่กับเรา หรือรอเราไปได้ ตลอดชีวิตดังนั้นจงให้
“ความสำคัญ” ท่านเป็นอันดับแรก ก่อนเสมออย่าเอาของโปรดมาให้กินใน
วันที่พ่อแม่กินไม่ได้
อย่าพาไปเที่ยว ในวันที่พ่อแม่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน อย่าขอโท ษพ่อแม่ ใน
วันที่สายเกินไปแล้ว อย่าอยากจับมือ ในวันที่พ่อแม่ ไม่รู้สึกแล้ว อย่าบอกรัก
บอกคิดถึง ในวันที่พ่อแม่ไม่ได้ยินแล้ว อย่าอยากกอดพ่อแม่ ในวันที่เหลือ
เพียงแต่รูปท่านให้กอด อย่ารอกราบเท้าพ่อแม่ ในวันสุดท้ายของชีวิตท่าน
พ่อแม่ สามารถรอลูกได้เสมอ
แต่ชีวิตท่านอยู่ไม่ได้ตลอดไปอย่ามองว่า พ่อแม่“เป็นเพียงคนเฝ้าบ้าน”
เมื่อก่อน ตอนที่ยังพูดไม่เป็นใครกันที่เป็นคนสอนให้พูดได้เมื่อก่อน ตอนที่ยัง
เดินไม่เป็น ใครกันที่สอนให้เดิน ได้เมื่อก่อนตอนที่ยังกินข้าวเองไม่เป็น ใคร
กันที่ป้อนข้าวป้อนน้ำเมื่อก่อนตอนที่อาบน้ำเองไม่เป็น ใครกันที่ล้างให้
โดยไม่นึกรังเกียจ
“ชีวิตทุกคนมีค่า เพราะเวลานั้นมีจำกัด” บนโลกใบนี้มีความไม่เที่ยงอยู่มาก
ถ้ารู้ว่าเวลามีไม่มากก็จงทำสิ่งดีๆให้กันมากๆอย่าไปทะเลาะ หงุดหงิดใส่กัน
หรือมัวแต่มีอคติเพราะมันเสี ยเวลาที่มีค่าไปโดยเปล่าประโยชน์หากยังมี
“โอกาส” ได้ดูแลท่านอยู่ ก็จงรีบทำซะ
